Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Hyżnem

Zespół kościoła parafialnego pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w składzie: - kościół (Sanktuarium Maryjne), wzniesiony w latach 1727–1739, miejscu starego, drewnianego z inicjatywy ks. Piotra Nawrotowskiego, fundacji Stanisława Wapowskiego, kasztelana przemyskiego. Jest przykładem późnobarokowej architektury sakralnej, obecnie to trzynawowa budowla z prezbiterium zaprojektowanym na planie prostokąta. Na dachu świątyni znajduje się barokowa wieżyczka na sygnaturkę. Wewnątrz na wyróżnienie zasługuje interesująca dekoracja stiukowa oraz barokowe wyposażenie kościelne. W prawej nawie znajduje się ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa, w lewej – Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia. Polichromia i witraże przedstawiają objawienia Matki Bożej, podkreślając maryjny charakter sanktuarium. Centralne miejsce w głównym ołtarzu zajmuje łaskami słynący renesansowy wizerunek Matki Bożej Łaskawej z Dzieciątkiem namalowany farbami olejnym na desce lipowej przez nieznanego malarza przed 1590 r. Obraz ten zalicza się do tak zwanych Madonn Apokaliptycznych. Przedstawia całą postać Bożej Rodzicielki na tle chmur, stojącą na złocistym sierpie księżyca. W prawej ręce Madonna dzierży atrybut władzy królewskiej – berło, a w lewej trzyma Dzieciątko. Głowy obu postaci przybrane są koronami. W XIX w. obraz był konserwowany, a w I poł. XX w. został częściowo przemalowany przez znanego wówczas malarza, profesora wiedeńskiej akademii K. Pochwalskiego. Kolejna renowacja obrazu miała miejsce w latach 80. ubiegłego wieku. Wśród wyposażenia kościoła wyróżnia się renesansowa chrzcielnica z 1592 r. i bogato zdobiony złotem ołtarz; - dzwonnica z pocz. XX w. usytuowana po zachodniej stronie wzgórza kościelnego zwanego „Tatarską Górą”, murowana, trójarkadowa na kamiennym cokole. Wyposażona w trzy dzwony: od lewej „Jan” z 1649 r., pośrodku „Antoni” z 1927 r. oraz „Stanisław” z 1927 r. z prawej z plakietką Matki Bożej Hyżneńskiej; - pozostałości fortyfikacji ziemnych z fragmentami murowanego ogrodzenia zlokalizowane na północ od dzwonnicy z przełomu XV–XVII w.; - zespół kapliczek drogi krzyżowej, zwanych również Dróżkami Siedmiu Boleści Matki Bożej to siedem murowanych z cegły kapliczek usytuowanych na zboczu wzgórza, po południowej stronie kościoła wzniesionych w 1934 r. przez ówczesnego proboszcza ks. Ignacego Łacheckiego. Wewnątrz znajdują się obrazy w dębowych ramach przedstawiające „Siedem Dróżek Boleści Matki Bożej”, namalowane na płótnie przez prof. Kazimierza Szmyta z Poznania; - kaplica pielgrzyma, wzniesiona ok. 1934 r. murowana, parterowa z łamanym kopułowym zwieńczeniem; - wikarówka, wzniesiona w 1899 r. z inicjatywy ks. Jakuba Błaszczaka, ówczesnego proboszcza, zlokalizowana w narożu wzgórza kościelnego. Murowana, parterowa od frontu a dwukondygnacyjna w elewacji tylnej. Obecnie funkcjonuje w niej dom parafialny